Hartkloppingen en duizelingen maken momenteel mijn ontspannen leven zonder angst en paniek, uitdagend. Ik kan het niet mooier maken dan dat het is.
De al jarenlange hartkloppingen worden niet veroorzaakt door hartfalen, gelukkig maar. Dit is uitgebreid onderzocht door de cardioloog. Een hele geruststelling maar de hartkloppingen worden er niet minder om.
Het idee is nu dat het door de overgang komt omdat ik ook andere klachten ervaar die gerelateerd kunnen zijn aan de overgang.
Vier weken geleden ben ik hierdoor in samenspraak met de gynaecoloog begonnen met hormoontherapie. Het zou het ei van Columbus moeten zijn maar vooralsnog ervaar ik enorme verergeringsklachten voor wat betreft de hartkloppingen.
Dit schijnt vrij normaal te zijn en hormoontherapie moet je niet zien als een sprint maar als een marathon maar de finish mag nu wel inzicht komen, al is het maar een glimp.
En eigenlijk zou ik blij moeten zijn met de verergering; het is een teken dat de hormonen goed door mijn lichaam worden opgenomen maar vooralsnog ben ik niet in een jubelstemming.
De ene na de andere afspraak moet ik afzeggen omdat ik me te beroerd voel en autorijden of fietsen onverantwoord is door de duizelingen.
Ik weet het, ik moet lief voor mezelf zijn maar mijn skills om met angst en paniek om te gaan worden de laatste weken enorm op de proef gesteld.
Terugval en het vervallen in oude patronen ligt op de loer. Daar ben ik me maar al te goed bewust van.
En dan moet ik weer denken aan het verhaal van de Chinese boer: ‘Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat ik hartkloppingen heb.’
Al kost het me soms moeite, ik blijf positief en hoop dat ik de marathon net zo snel loop als Siffan Hassan en adem in en adem uit. Morgen weer een nieuwe dag.
Liefs,
Lisette
Mantra van deze week: Het is oké om je niet oké te voelen
Vooral als een mindere tijd een langere periode aanhoudt, wordt het inderdaad steeds lastiger om positief in het leven te blijven staan. De lichtpuntjes heel bewust omarmen helpt mij dan altijd wel, het tilt je weer dven op. En verder ben ik zelf altijd erg gebaat bij struisvogelpolitiek: kop in het zand en gewoon maar doorgaan. Mijn mantra is dan altijd: het gaat vanzelf weer voorbij… en tot nu toe is dat ook altijd het geval geweest. En dat merk je pas als het alweer een tijdje lekker gaat hahaha. Veel sterkte lieve Lisette, ook aan de marathon komt uiteindelijk weer een einde. Maar sjonge, wat kunnen die laatste meters onhaalbaar lijken…. xx
Dank je wel voor je mooie reactie en het delen van ervaring, Marianne!
De finish heb ik inmiddels bereikt en het voelt alsof ik een gouden medaille heb binnengesleept, het was het waard!
Liefs