‘En nú ga je naar de dokter.’ Ik kijk meneer KhL met angstige ogen aan. Het is al de zoveelste keer deze week dat mijn hart haasje over speelt. Bij het sporten, als ik gewoon rustig op de bank zit, de honden aan het uitlaten ben. Ze komen onverwachts en ik heb er geen controle over.
Hij kent me inmiddels lang genoeg en is ongerust. Ik eigenlijk ook maar op de één of andere manier wil ik niemand, zelfs de professional die ermee zijn brood verdient, niet met mijn klachten lastig vallen.
Liever ga ik door het leven als een struisvogel. Stel je niet aan, kop in het zand en door.
Zo heb ik meer dan 20 jaar met angst en paniek gelopen zonder ook maar iemand hierover te vertellen. Ook met een afgescheurde kruisband trouwens maar dat terzijde.
Enfin, terug naar de hartkloppingen. Het onderwerp waar ik dit blog over wilde schrijven. Focus, Lisette, focus.
Hartkloppingen dus. Ik herinner me nog goed hoe ze ooit mijn leven beheersten. Plotseling begon mijn hart haar eigen tempo en regelmaat te bepalen. Als een wilde ging het alle kanten op. Het werd een angsttrigger.
Die hartkloppingen waren nog tot daar aan toe maar ook werd het tijdens zo’n aanval even zwart voor mijn ogen, alsof ik nét te snel was opgestaan. Je kent het vast wel.
Elke hartklopping gaf een golf van angst met zich mee. Mijn gedachten gingen van nul naar een rampscenario in een nanoseconde: ‘Ga ik flauwvallen? Is dit een hartaanval? Moet ik naar de dokter?’
Wie is de beste paniekzaaier
Het voelde als een vicieuze cirkel: hoe meer ik me zorgen maakte, hoe erger de hartkloppingen werden. Het was alsof mijn lichaam en geest een spelletje speelden: wie is de beste paniekzaaier?
Ik begon plekken te mijden waar ik eerder hartkloppingen en dus paniek had.
Dát was het moment waarop ik dacht: ‘Help, de angst en paniek is na jaren weer terug.’ Slik.
Gelukkig wist ik mij, door alle kennis en ervaring op het gebied van angst en paniek, vrij snel te herpakken.
Voor de zekerheid heb ik me toch maar uitgebreid laten onderzoeken door een cardioloog. Hieruit bleek dat er niets mis is met mijn hart. Stiekem toch een enorme opluchting.
Door die onderzoeken kan ik mezelf nu gerust stellen: ‘Rustig maar, je hart is oké. Het is gewoon een beetje hieper de pieper. Heb jij ook weleens als je een blog hebt geschreven. Haal rustig adem en dan zal ze vanzelf weer kalmeren.’
Wat mij ook helpt is mindfulness en meditatie, om in het moment te blijven. Ik voel me soms als mijn eigen zen-meester. Ik oefen om mijn gedachten te observeren zonder erin meegezogen te worden: ‘Oh, daar is weer zo’n paniek gedachte. Interessant, maar ik kies ervoor niet op in te gaan.’
Ondanks dat de hartkloppingen niet meer mijn leven bepalen, zijn ze er nog wel. Ik raak er niet meer van in paniek maar het gevoel blijft vervelend.
Het vermoeden is nu dat het een symptoom van de overgang is. Wist je trouwens hoeveel klachten kunnen wijzen op de overgang? Toen ik me daar in ging verdiepen viel ik zowat van mijn stoel. Dat zou zomaar een onderwerp kunnen zijn voor een volgend blog.
Maar goed, even terug naar mijn verhaal. Als ervaringsdeskundige weet ik hoe overweldigend angst en paniek kunnen zijn. Door al mijn kennis en ervaring kan ik nu anderen helpen die hetzelfde doormaken. Het is mijn passie geworden om mensen te ondersteunen bij hun reis naar rust en kalmte en het taboe rondom mentale gezondheid te doorbreken.
Dus, als je ook met hartkloppingen worstelt: laat je onderzoeken door een cardioloog. Zijn er geen hartafwijkingen: gelukkig maar.
Met een beetje humor, ontspanning en doorzettingsvermogen, kun je ook deze hobbel op je pad overwinnen. En misschien is het wel de overgang? Ik sta je graag bij.
Binnenkort heb ik een afspraak met de huisarts om hormoontherapie te bespreken.
Iemand nog tips?
Liefs,
Lisette