Dementie: waar komt die boosheid vandaan en hoe kan je het voorkomen?
Beeld je eens in:
Je vergeet steeds vaker wat voor dag het is. Had je nou een afspraak gemaakt met de huisarts? Je bent bang dat je fouten maakt en oh ja, wat ging je ook alweer doen in de keuken?
Je merkt dat je steeds minder kan en dat bepaalde handelingen, zoals het bedienen van de afstandsbediening of het dicht doen van je jas, niet meer lukt.
Je krijgt ongeduldige reacties omdat je voor de zoveelste keer vraagt welke dag het is.
En wat dan ook niet helpt is dat mensen constant dingen aan je vragen. Weet je nog wie ik ben? Hoe ik heet? Wat heb je gisteren gedaan? Gegeten? ‘Ach toe, dat weet je toch nog wel?’
Nou nee, je overvraagt me. Ik heb geen antwoorden op je vragen. Je vragen maken me onzeker, zijn confronterend. Ze frustreren me.
En tot overmaat van ramp word je ook nog voortdurend gecorrigeerd omdat jij je herinnerde dat gisteren de zon scheen. Terwijl de ander zegt; ‘nee joh, hoe kom je daar nou bij, gisteren regende het de hele dag.’
Dit is dagelijkse kost voor mensen met dementie.
Zou bovenstaande geen effect hebben op jouw humeur? Grote kans van wel.
En weet je; het meeste van wat mij overkomt, ben ik alweer snel vergeten. Maar het vervelende gevoel dat daarbij hoort, dat blijft hangen. Dan hoeft er maar iets te gebeuren en de emmer loopt over. Niet zo gek toch!?
Weet je wat mij helpt?
Praat mét mij in plaats van óver mij als we de buurvrouw tegen komen. Neem niet te snel handelingen, zoals het dichtdoen van mijn jas, van mij over.
Stel me geen vragen waar ik mogelijk geen antwoord op heb. Merk je dat ik twijfel? Help me een handje op weg. Geef mij de ruimte om zelf te vertellen en tsja, dat duurt soms wat langer.
Geef me een complimentje als je ziet dat ik trots ben dat ik het gras weer heb gemaaid. Benoem en leg de nadruk dat ik nog wel de aardappels kan schillen. Ik ben, net als ieder ander mens, nog altijd gevoelig voor complimentjes.
En weet dat mijn boosheid meestal een reactie op onvermogen en frustratie is. Vat het niet persoonlijk op.
Probeer het gesprek met me aan te gaan. Blijf kalm. Word ik wel heel erg onredelijk? Loop weg en zeg dat je even koffie gaat zetten. Lekker met een speculaasje erbij omdat ik die zo lekker vind.
Zet een rustig muziekje op. Pak een fotoboek erbij en haal herinneringen van vroeger op zonder dat je direct input van mij vraagt. Haal me uit de situatie. Ga een stukje met me wandelen, leid me af.
En als het me allemaal teveel wordt en de boosheid omslaat naar agressie?
Als ik met koffie kopjes begin te gooien en de deur wel heel vaak dicht smijt?
Doe ons beide een plezier en maak het bespreekbaar met de huisarts. Schakel professionele hulp in. Dit is beter voor alle partijen én de huisraad.
***
Heb jij tips of wil je ervaringen delen? Plaats ze hieronder. Of stuur me een berichtje via info@kleurhetleven.nl